Τι προσφέρει η ιππασία στους ανθρώπους.. Ένα τεράστιο θέμα που απ” όπου και να το δεις, συναντάς έναν εθιστικό συγκερασμό έντονων συναισθημάτων και καθημερινότητας. Προσφάτως διάβαζα παράξενες συμπεριφορές των ανθρώπων σε σχέση με τα άλογα και για κάποιο λόγο σκάλωσα στο εξής: «Η κόρη που ποτέ δεν έχει συμμαζέψει το δωμάτιο της, τρέχει σαν τον σίφουνα για να καθαρίσει τον στάβλο του αλόγου που ιππεύει». Πως προξενείται τέτοια συμπεριφορά; Θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενικός, γιατί κι εγώ σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων συγκαταλέγομαι.

Κάποιοι ιππείς λένε, «είναι ο μοναδικός μου φίλος που δεν με κρίνει και αφήνει να είμαι αυτό που είμαι μαζί του». Άλλοι λένε πως τους αρέσει η υπακοή ενός -τουλάχτον τετραπλάσιο σε όγκο- ζώο σε αυτούς, στο οποίο υπάρχει και μια δόση θέλησης του αλόγου, διότι, κακα τα ψέματα, όποτε θέλει μπορεί να σε πετάξει απ” την πλάτη του χωρίς να το καταλάβεις. Ίσως αυτό εμπνέει και την ευγνωμοσύνη του ιππέα. Την αληθινή, βαθιά ευγνωμοσύνη, ισότιμη με αυτή που νιώθουμε προς τους γονείς μας. Ισοδύναμη και το ίδιο ασυνείδητη με το αίσθημα που δίνει το παιδικό παιχνίδι. Θα θυμόμαστε υποθέτω την αυτοεκπλήρωση και την χαρά που νιώθαμε ως παιδιά παίζοντας με οτιδήποτε ή οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά μας. Αυτό πιστεύω είναι το μίγμα συναισθημάτων του ιππέα. Ίσως βασίζεται σε ένα παιχνίδι και ενθουσιασμό του νευρικού συστήματος κατα την μετακίνηση του σώματος στον χώρο μέσω ενός έμβιου όντος. Και αυτό μόνο το άλογο μπορεί να το προσφέρει.

Ίσως και κάποιος ελέφαντας στην Αφρική.

«Έπεσα και χτύπησα». Ναι, είναι επικίνδυνο άθλημα. Όπως και πολλά άλλα φαντάζομαι. Γι αυτό υπάρχουν και αντενδείξεις για ανθρώπους με συγκεκριμένο σωματότυπο  Το θέμα του πεσίματος είναι ένας σταθμός στην ιππική ζωή του ανθρώπου. Θυμάμαι ο προπονητής μου μας έκανε κάποια στιγμή μαθήματα πεσίματος (ετεροχρονισμένα, αλλά οκ). Ήταν το λιγότερο, τρομερά αστείο να βλέπεις 5 πιτσιρίκια το ένα μετά το άλλο να πέφτουμε σε μια στοίβα από πριονίδια. Η δική μου εμπειρία λέει πως το πρώτο πέσιμο είναι υπερβολικά τρομακτικό. Έχω μια ελαφρά υποψία πως τα κορίτσια σε αυτό τον τομέα είναι πιο τολμηρά. Αποτελεί και «φτιάχνει» ένα εμπόδιο για να συνεχίσεις να ιππεύεις, αλλά αν το ξεπεράσεις, μετά όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται παιχνιδάκι. Άλλωστε λες μέσα σου «Σιγά, εγώ έχω πέσει από άλογο, έχω χτυπήσει και ξανανέβηκα». Η πιο αστεία στιγμή είναι όταν, ναι μεν έχεις πέσει και φοβάσαι, τρέμεις να ξανανέβεις, αλλά ταυτόχρονα θέλεις τόσο πολύ και τόσο έντονα να ξανανέβεις γιατί το αγαπάς τόσο πολύ! Ας μιλήσουμε τώρα για απότομη μεταβολή συναισθημάτων χαχαχαχα!

Το άλογο αναζητά πάντα να έχει συναισθήματα ασφάλειας και γαλήνης. Αυτό συμβαίνει επειδή το άλογο είναι ένα ζώο-θήραμα (φυτοφάγο, θήραμα για τα άγρια σαρκοβόρα) πάντα κοιτάζει πίσω από τον ώμο του για τον ‘θηρευτή’. Αν ο άνθρωπος προσπαθεί για οποιοδήποτε λόγο να ελέγχει το άλογο, αυτό δημιουργεί φόβο μέσα στο άλογο. Αν ο άνθρωπος είναι κοντά στο άλογο και χάσει τις αισθήσεις του, το άλογο επίσης φοβάται.

Αν ο άνθρωπος δεν σέβεται το άλογο (ακατάλληλα αγγίγματα, κινήσεις, ήχοι, σκέψεις ή συναισθήματα) αυτό προκαλεί επίσης φόβο στο άλογο. Όταν ο άνθρωπος αρχίσει να θέτει κατάλληλα αιτήματα αντί για απαιτήσεις, τότε αρχίζει η συνεργασία του αλόγου. Όταν ένας άνθρωπος περιμένει και προσέχει τις αντιδράσεις του αλόγου στην δική του επικοινωνία, με αυτό δείχνει αναγνώριση και σεβασμό για το άλογο. Η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός κατακτώνται με τα άλογα με τον ίδιο τρόπο, όπως και με τους ανθρώπους. Ο ‘χρυσός’ αυτός κανόνας ισχύει και στα άλογα με την επιπρόσθετη πτυχή ότι πρέπει να υπάρχει πολύ καλή καθοδήγηση και αρχηγία από τον άνθρωπο. Είναι ευθύνη του ανθρώπου να προσεγγίσει το άλογο όπως προσεγγίζει ένας γονιός ένα παιδί. Μαζί με την αγάπη, την συμπόνια, την υπομονή και τη σταθερότητα ενός πολύ καλού γονιού, έρχονται η καθοδήγηση με επιδεξιότητα και γνώση και η ηγεσία